Hoofdredactioneel Ambiance Extrême nr 90

Helaas is in de laatste AE niet de juiste tekst van het 'Hoofdredactioneel' geplaatst. Daarom doen we dat nu hier alsnog...

Hoofdredactioneel. (door Martin Poelert)

Volgens mij zijn de meesten van onze lezers wel bekend met het programma het “Het mooiste meisje van de klas”, van Jaap Jongbloed. Hierin blikt hij vele jaren later terug op het eind van de middelbare schooltijd, met een dame die indertijd gold als het mooiste meisje van de klas. Al had het mijns inziens de mooiste meisjes van de klas moeten. Althans in mijn herinnering waren het er altijd meer dan één, en smaken verschillen nu eenmaal. Waar de één idolaat was van die brunette met guitige oogopslag en krulletjes, was de ander volledig geobsedeerd door die blondine met paardenstaart (denk ABBA). En iets vergelijkbaars zie je ook wel terug in de autowereld. Ten tijde van het behalen van het felbegeerde roze papiertje, dat eigenlijk veel mooier was dan die klantenkaart die nu voor rijbewijs moet doorgaan, lag mijn focus al sterk op Franse bolides, maar dan vooral Renaults. En na de allereerste Renault 14 GTL volgden er nog een Renault 11, een babyblauw 5je en een Renault 19D. Er zaten wel eens andere merken tussen maar ik kwam altijd weer terug bij Renault. Niet vanwege de grote mate van betrouwbaarheid, want dat waren auto’s in de jaren 80 en 90 toch een stuk minder. Mijn toenmalige garage was echter uiterst behulpzaam als het ging om vervangend vervoer zo kreeg ik een keer een Volvo 764 mee (ahum), maar ook een tweetal keren een Renault 25. Net uit de college-banken maakte dit grote indruk. Een presidentiele limousine, en komende uit een Renault 5 of 11 was dit een auto om verliefd op te worden. Desondanks won het gezonde verstand en kwam er een zuiniger en vooral kleinere opvolger. Ik was tenslotte een chemiestudent die zijn opleiding net had afgerond en geen Franse president.

Vlak voor de eeuwwisseling had ik plannen om mijn toenmalige auto in te ruilen, het geringere aantal jaarlijks afgelegde kilometers rechtvaardigde ook niet langer het rijden op Diesel. En toen de garagehouder me influisterde dat hij een prachtige wagen op het oog had, maar dat ik deze vermoedelijk op het eerste oog veel te groot zou vinden was ik ervan overtuigd dat hij me een Renault 25 zou tonen. Groot was dan ook mijn verbazing toen een bordeauxrode voiture met het Citroen logo werd aangewezen. Een XM 2.0i Comfort uit 1994, met 102.000 km op de klok. Het eerste deel van de testrit was slechts 400meter naar mijn ouderlijk huis. En binnen deze paar honderd meter al smoorverliefd (en dus direct aan mijn ouders voorgesteld). Inmiddels zijn we 21 jaar verder, en hoewel niet meer dezelfde XM is er nooit meer iets anders tussengekomen. 

Het toenmalig dwepen met de R25 kan natuurlijk worden afgedaan als kalverliefde maar helemaal onlogisch is het niet te noemen. De beroemde Franse ontwerper Robert Opron had eerst al de Citroen SM ontworpen en daarna ook de CX. Na zijn overstap naar Renault tekende hij hier onder meer voor de Fuego, de R5, de oer-Espace en de R25. Was hij in dienst gebleven van Citroen dan had hij mogelijk zijn versie van de XM ontworpen, benieuwd hoe die er had uitgezien. Ik vermoed een Citroen 25 met hydrauliek. Voor mij mogen ze allebei de titel dragen van mooiste meisje van de klas, al moeten we misschien hier wel bij opmerken dat ze eigenlijk nooit samen in de klas hebben gezeten, daarvoor is het leeftijdsverschil te groot.

In ieder geval kwam er plotseling een R25 die mijn pad kruiste (zie vorige AE) en exact in de maand dat ik mijn 25 jarig werkjubileum mocht vieren kocht ik mijn allereerste Renault 25 ongeveer een kwart eeuw later dan de eerste keer dat ik erin mocht rijden. Helaas bereikte ons kort daarna het bericht dat de ontwerper Robert Opron op 89 jarige leeftijd was overleden in het ziekenhuis van de door ons zo geliefde voorstad van Parijs; Antony. In dit zuidelijke voorstadje hebben we zelf een jaartje mogen wonen, en dat maakt wellicht het cirkeltje helemaal rond, maar is een cirkel niet altijd rond.