Dit is ze. Mijn fatale vrouw

Heel wat jaren geleden, ik denk dat ik zo'n 12 jaar oud was, mocht ik met mijn vader mee naar de garage in ons dorp. Hij ging zich oriënteren op een nieuwe tweedehands auto en zijn aandacht was getrokken door een Citroën Visa 1.4. Terwijl mijn vader druk in gesprek was met de meneer van de garage, doolde ik wat door de showroom en bekeek de glanzend gepoetste bolides. Het kon me allemaal best bekoren, totdat ik, op een kleine verhoging en speciaal uitgelicht, een waanzinnige auto zag staan. Imponerend, majestueus en onheilspellend als een ruimteschip. Ik ben er tientallen keren omheen gelopen en vond hem er vanuit bijna elke hoek indrukwekkend uitzien. Ik keek eens om me heen, maar zag in die showroom verder niemand anders dan mijn vader en die verkoper, achter in de hoek. Ik trok mijn stoute schoenen aan sloop naar de bestuurderskant, pakte het robuuste handvat stevig vast en trok. Met een donkere klik ontgrendelde de zware deur en gleed geruisloos open. Ongehoord. Ik was de laatse jaren gewend geraakt aan de Opel Corsa van mijn moeder, niet meer dan een koekblik op wielen.

Nu staarde ik naar het prachtige leren interieur dan zacht werd verlicht en me vriendelijk uitnodigde plaats te nemen achter het stuur. Ik gleed op de bestuurdersstoel en sloot de deur. Die deed van 'doef' en niet van 'kloink' zoals ik gewend was. Ik legde mijn hand op het leren stuurwiel en tuurde naar de klokken, want de voorruit haalde ik nog niet. Hierna heb ik alle zitplaatsen in de auto eens uitgebreid geprobeerd en besloot dat dit welhaast een buitencategorie auto was, waar alleen maar hele bijzondere mensen in konden rijden. Desondanks probeerde ik het toch, zoals alle jongetjes van die leeftijd. Bij het verlaten van de garage liepen mijn vader en ik langs de Citroën XM V6 Exclusive ( want dat was het ) en ik wees hem op de bolide. 'Kijk pap,' zei ik tegen beter weten in, 'dat is een mooie wagen. Is dat niks voor ons?' Mijn vader keek even meewarig naar de auto, maar moest daarna lachen. 'Helaas knul, zo'n auto is niet voor ons soort mensen weggelegd.' En dat stak me. Vooral dat 'ons soort mensen' Niet veel later besloot ik, dat ik ooit exact zo'n auto zou bezitten. Hoe, wanneer en waar, dat deed er niet toe. Maar hij zou er komen en ik zou bewijzen, dat ook ons soort mensen in een XM kan rijden.

Na deze gelofte vele jaren sluimerend bij me te hebben gedragen, stuitte ik in de winter van 2012 eindelijk op een redelijk geprijsde, groene V6. Ze stond bij Ton van Soest in Bosschehoofd en bleek jarenlang zijn persoonlijke auto te zijn geweest, tot hij haar inwisselde voor een zilvergrijze 24 klepper. Ik zocht haar op in een hoekje, waar ze wat beledigd stond te mokken. Ze was duidelijk gechoqueerd zomaar aan de kant gezet te zijn. Ik liet mijn ogen over haar body gaan, hoewel de ouderdom begon te spreken en zij niet meer moeders mooiste was, zag ik direct dat er een onstuimig karakter schuilging achter haar koele facade.

Volgens Van Soest was zij altijd keurig onderhouden en was de motor evenals de versnellingsbak gereviseerd. Dat wilde ik dan nog wel geloven, maar het begrip 'onderhoud' heeft in Brabant klaarblijkelijk een andere betekenis dan die waar ik bekend mee ben. Schonkig, versleten en wankel op de benen, toch nam ik haar mee. Want ik was bij de eerste aanblik al verkocht. Liefdevol heb ik haar sindsdien verzorgd en mok niet, als zij weer eens tegenpruttelt of haar vloeistoffen laat lopen. Eindelijk heb ik mijn XM en ben er direct mee naar mijn vader gereden, heb hem uit zijn luie stoel getrokken en hem naast me op de bijrijdersstoel geplant. 'Zo,' zei ik. 'Nu gaan we een stukje rijden. Ook al is het geen auto voor ons soort mensen.' Mijn vader keek me niet-begrijpend aan, ik moest lachen, want ik had 25 jaar na dato eindelijk mijn droom vervolmaakt.